Życie i jego sens

Sens życiu, światu i w ogóle całemu istnieniu nadaje jedynie Bóg. Bez Boga wszystko kończy się śmiercią : człowieka, ziemi, wszechświata. Istnienia Boga nie da się rozumowo wydedukować. Można co prawda dojść do wniosku, że taki skomplikowany mechanizm jak wszechświat - prawa fizyki, powstanie życia i w końcu człowieka, nie mogą być dziełem przypadku, ale jest to osobisty pogląd - przekonanie, do którego nie da się skutecznie nakłonić tych co uważają, że to jednak tylko odwieczna ślepa materia i prawa prawdopodobieństwa. Nawet jeśli uwierzyć w sprawczą praprzyczynę powstania wszechświata to taki obraz Boga wskazuje jedynie na wielkiego matematyka a nie na Boga miłości i współczucia. Jako, że do Boga nie da się jednoznacznie dojść rozumem zostaje tylko wiara lub osobiste doświadczenie (mistyczne). A te dziedziny są niedowodliwe w sensie naukowym. W dziedzinie rozumu króluje nauka ze swoimi narzędziami badania i sposobami weryfikacji teorii "z tego świata". Dzięki niej możemy poznawać i wykorzystywać prawa rządzące materią oraz tworzyć cywilizację. Nauka nie może jednak dać poczucia sensu istnienia - nawet w przypadku poznania wszystkich praw rządzących wszechświatem. Można oczywiście zanurzyć się w sprawy tego świata i za sens życia przyjąć dążenie do władzy, sławy, popychanie wiedzy do przodu, bycie dobrym w jakiejś dziedzinie, pogoń za mniejszymi czy większymi przyjemnościami, a nawet bycie dobrym człowiekiem dla samej satysfakcji.
Jednostkowo można życie przeżyć nie zadając pytania o sens i myślę, że w dzisiejszych czasach większość ludzi tak właśnie żyje. Po prostu nie mają czasu, nie czują takiej potrzeby albo angażując się w sprawy tego świata zagłuszają egzystencjalne pytania. Są jednak jednostki, u których przebijają się te pytania nawet w przypadku intensywnego i przyjemnego życia. (W cierpieniu oczywiście dużo łatwiej o refleksje nad sensem życia.) Ci wszyscy dochodzą do punktu, w którym muszą uznać, że poznanie naukowe, poznanie rozumowe jest ograniczone do funkcji prognostycznych a jego 'prawdziwość' oceniana jest ze względu na swoją skuteczność w rozwiązywaniu problemów tego świata. Jeśli chodzi więc o sens życia pozostaje wiara np. że Bóg sam objawił nam Prawdę a drogę do siebie wskazał w różnych księgach. Wiara, że da się zbliżyć do Boga gasząc w sobie wszelkie pragnienia a ostatecznie doświadczyć mistycznego bezpośredniego kontaktu z Absolutem, które, jak mówią jest tak nieodparte, że nic nie można nim zachwiać.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Źródła wiedzy i prawdy

  To czy coś jest rzeczywiste i prawdziwe jest określne przez współczesną naukę na zasadzie obserwacji faktów i ich powtarzalności w różnym czasie i miejscu, czy trafności przewidywania w odniesieniu do teorii. Zrozumienie jak działa wszechświat, od poziomu pól kwantowych, atomów, chemii, biologii po galaktyki, supernowe, najodleglejsze kwazary i czarne dziury to naprawdę niesamowite osiągnięcie ludzkości, prawdziwy cud. I choć jest jeszcze masę niewiadomych, ludzkość z grubsza rozumie jak widzialny wszechświat działa.  No właśnie, rozumie jak działa. Nauka nie nada jednak sensu jego istnieniu ani nie powie skąd się wziął. A ludzie, w tym naukowcy popychający tą naukę do przodu, miewają przeczucie, że samo istnienie wszechświata, istnienie życia i ludzkiej świadomości nie wyjaśnia się samo przez się, że pytanie czemu w ogóle cokolwiek istnieje nie daje się łatwo zbyć. Przeczucie, że musi być coś jeszcze, jakieś źródło, jakieś wyjaśnienie tego wszystkiego. Czy samo istnien...
Czytaj więcej

Obrazy Boga

Bóg starotestamentowy czy w ogóle świata starożytnego - bardzo ludzki w swoich cechach - surowy, ale i sprawiedliwy. Ojciec żądający ofiar i posłuszeństwa w zamian za opiekę. Opiekę w bardzo realnej formie np. w pokonaniu wroga. Bóg chrześcijański - Jezus, Duch święty - Bóg miłości, współczucia, litości, Bóg bez przemocy, ale dalej Bóg osobowy. Dalej jest to osoba tyle, że ucieleśniająca najczystsze cechy ludzkiej dobroci. Świat jest stworzony przez Boga i jest dobry, całe zło na nim jest wynikiem grzechu ludzi. Bóg w religiach wschodu a także i innych religii opisywany przez wielu mistyków - nie dająca się pojąć ludzkim rozumem jaźń (wszak rozum jest wytworem tego świata i do jego poznawania jest przewidziany a nie do poznawania spraw nie z tego świata) - przenikająca wszystko, mądrość, miłość, błogość. Niektórzy mistycy jak mistrz Eckhart mówili, że Bóg osobowy jest jednym z przejawów tej właśnie niewysłowionej boskości, która jest ostateczną naturą Boga. Próbowali w ten sposób łączy...
Czytaj więcej